Na przegrodę serca, poza przegrodą międzyprzedsionkową, składają się przegroda przedsionkowokomorowa i przegroda międzykomorowa. Tworzenie tej drugiej jest ściśle związane z

rozwojem zastawek przedsionkowo-komorowych i pozostałych części przegrody serca. Kanał przedsionkowo-komorowy, który stanowi połączenie między wspólnym przedsionkiem a komorami serca, ulega zamknięciu za sprawą uwypukleń w dolnej i górnej części, zwanych poduszeczkami PFI-2 mw wsierdziowymi (Ryc. 4). Ich wzrastanie doprowadza ponadto do zamknięcia otworu pierwszego, częściowo pierwotnego otworu międzykomorowego oraz wytworzenia oddzielnych pierścieni zastawek przedsionkowo-komorowych – trójdzielnej

i dwudzielnej (mitralnej) [19, 20]. Rozwój tych ostatnich zależy jednak również od poduszeczek wsierdziowych bocznych, które je „uzupełniają”. Na drodze DZNeP in vivo powyższego procesu tworzy się również część błoniasta przegrody serca, składająca się z dwóch części – przegrody przedsionkowo-komorowej i części błoniastej przegrody międzykomorowej [11, 19]. W tym miejscu należy zaznaczyć, że przez wiele lat uważano, iż przegroda przedsionkowo-komorowa jest strukturą zbudowaną z dwóch części – mięśniowej i błoniastej. Najnowsze doniesienia i doświadczenia autorów artykułu potwierdzają jednak, że właściwą przegrodą jest jedynie część błoniasta 24., 25. and 26.. Dawniej używane określenie części mięśniowej odnosi się wyłącznie do miejsca,

w którym ściana prawego przedsionka położona jest na ścianie lewej komory, a pomiędzy nimi znajdują się naczynia (m. in. tętnica węzła przedsionkowo-komorowego) otoczone tkanką łączną [24]. Wytworzenie oddzielnych pierścieni zastawek przedsionkowo-komorowych nie jest jednoznaczne z rozwojem aparatu zastawkowego – ich płatków, strun ścięgnistych i mięśni brodawkowatych. Te powstają na drodze odsznurowania się od wewnętrznych ścian before komór na drodze apoptozy, co oznacza, że pod względem embriologii i morfologii należą właśnie do komór 27., 28. and 29.. Sprawia to, iż niezależnie od położenia komór i morfologii łączących się z nimi przedsionków, zastawka trójdzielna będzie obserwowana w obrębie komory morfologicznie prawej, a dwudzielna w komorze morfologicznie lewej. Niecałkowite odsznurowanie się płatków zastawek przedsionkowo-komorowych prowadzi do rozwoju zespołu Ebsteina, kiedy to dochodzi do dokoniuszkowego przemieszczenia płatków zastawki trójdzielnej (Ryc. 5). Mięsień komór ulega w trakcie rozwoju licznym przekształceniom. Stopniowe uwypuklanie komór doprowadza do poszerzenia ich światła oraz wytworzenia dolnej części przegrody międzykomorowej. Jeszcze w 7.